چقدر زود به پایان رسید

 

در فرهنگى که نوشدارو بعد از مرگ سهراب مى رسد، علاج واقعه را نمى توان قبل از وقوع کرد. به همین خاطر وقتى در یکشنبه پیش بازى ایران و مکزیک به پایان رسید، خیل عظیم هواداران مکزیکى تا ساعاتى پس از نیمه شب «نورنبرگ» را قرق کرده بودند و دست از شادى و پایکوبى نمى شستند.
این در حالى بود که طرفداران تیم ایران - که تعدادشان کمتر از یک پنجم رقیب بود - غمگین و سرافکنده راهى منازل خود مى شدند. ایرانیان یک بار دیگر احساس کردند که در میدانى بازنده شده اند که سزاوار آن نبوده اند.
کنفرانس مطبوعاتى مربیان تیم ملى در شهر کوچک و زیباى فردریش هافن در حالى ترتیب داده شد که اخبار دریافتى از ایران حاکى از وضعیتى مشابه بود. اعتراض ها عموماً متوجه مربى تیم و على دایى شده بود، جایى که به نظر مى آمد حلقه اصلى تصمیم گیرى شکل مى گیرد.
سالن کنفرانس مطبوعاتى تیم ملى ایران در هتل زیبا و کلاسیک شهر، مملو از خبرنگاران ایرانى بود و تعدادى خبرنگار خارجى نیز حضور داشتند. اما با غیبت على دایى و میرزاپور از این جلسه - که چنین شایع شده بود که خود را براى پاسخگویى آماده خواهند کرد- روشن شد که برانکو ایوانکوویچ آماده است تا با حضور خود، یک تنه در برابر سیل انتقادات ایستادگى کند.
برانکو به یاد همگان آورد که مکزیک سرگروه و داراى مقام چهارم رده بندى فیفاست و تذکر داد این تیم در دو سال گذشته بر برزیل و آرژانتین غلبه کرده است و چنین بود که به خبرنگاران ایرانى حاضر در کنفرانس مطبوعاتى خاطرنشان کرد که از یاد نبرند با تیم ایران در جا م جهانى حاضر شده اند!
برانکو که به همراه بازیکنان تیم ایران چهار بار بازى تیم مکزیک را مرور کرده بود، اعتقاد دارد که مکزیک در نیمه دوم کار خاصى صورت نداد و تنها از اشتباهات بازیکنان ایران سود برد. یکى از خبرنگاران ایرانى به طعنه مى گوید: «اگر تیم ایران به رختکن نمى رفت، شاید قادر بود از نتیجه نیمه اول دفاع کند؟!»
هنوز کسى حاضر نیست درباره مشکلات تیمى  که شمار بسیارى آن را ضعیف ترین تیم جا م جهانى ۲۰۰۶ مى دانند، بى پرده صحبت کند. اما در لابه لاى صحبت هاى خودمانى خبرنگاران ایرانى و خارجى، مى توان به دلایل متعدد و مهمى  پى برد.
اینکه کریمى  چنان آسیب دیده که حتى قادر نیست نیمى  از بازى خود را به نمایش بگذارد؛ مهدوى کیا براى آنکه هر چند دقیقه یک بار خودى نشان دهد از جریان بازى خارج مى شود؛ کعبى اساساً در هنگام دفاع موفق نیست؛ رحمان رضایى درگیرى هاى نزدیک را مى بازد؛ میرزاپور نمى تواند از پاس خود استفاده کند و یا اینکه على دایى سال هاست موقعیت شهریارى خود را از دست داده است. ایرانى ها ضرب المثلى دارند که مى گوید ترس برادر مرگ است. هیچ کس از محافظه کارى مربیان تیم ملى سخن نمى گوید. آنها بسیار خوش شانس بودند که در بازى اول به دلیل ترس زیاد خود، تنها سه بار مردند. در حالى که شاید مى توانستند به دفعات شاهد مرگ خویش باشند.
برانکو از آن مربیانى نیست که بازیکنان خود را قربانى ضعف هاى خویش مى کنند. این مسئله، دست کم در کنفرانس مطبوعاتى ظهر چهارشنبه مشهود بود. اما در عین حال کسى هم نیست که بتواند در برابر موج خشم و نارضایتى مردم از نتایج تیمى دفاع کند که زیبا بازى نمى کند.در عین حال، به رغم آنچه ظاهراً به نظر مى رسد، او تنها کسى نیست که در این میانه مقصر است. در پشت سر وى فضایى آمیخته از اختلاف، عقده گشایى، کوته بینى و سوء مدیریت نهفته است که کمتر کسى ممکن است از سایه هاى شوم آن جان سالم به در ببرد. در آستانه یک دیدار سخت با پرتغال، پس از یک تمرین نه چندان دلچسب و پیش از عزیمت تیم ملى ایران به فرانکفورت، در شرایطى که برانکو وعده پیروزى بر پرتغال را مى دهد و به جوانانى مانند آندرانیک تیموریان و محرم نوید کیا امید مى بندد، کمتر خبرنگارى است که متوجه شود سخنان مربیان تیم ملى ایران در توجیه بازى این تیم درست به اندازه سکوت و انتظار دلسوزان تیم براى خراب تر نکردن اوضاع، سست است!
کسى دیگر به حجت هاى مربى برکنار شده توجه نخواهد کرد. این را زنگ تلفن هاى دستى که یک در میان در لابه لاى سخنان او به صدا درمى آیند و توجهى به تذکرات مدیر جلسه نمى کنند، تذکر مى دهند. براى ایرانیان جا م جهانى ۲۰۰۶ آغاز نشده، پایان یافته است.